Bulls Cup Buchel

Op Zondag 13 Maart was de 2e wedstrijd van de Bulls Cup, deze vond plaats in Buchel. Een goeie 200Km rijden met de auto. Maar omdat ik een grote kans had om op het podium te eindigen heeft een mens dat er wel voor over. Een groot minpunt was dat mijn broer al een hele week ziek was en zelf niet goed genoeg was om mee te komen supporten.

Omdat mijn vader andere verplichtingen had, werd het een leuke Moeder/zoon dag. De weergoden hadden ons al een hele week goed verzorgt met droog weer en redelijk wat zonneschijn. Ideale omstandigheden dus om een wedstrijd te rijden.

Het Parcours was weer zeer mooi, er zat vrijwel alles in. Een singletrack in het bos, enkele technische afdalingen, een zeer steile klim, 2 lange licht ophellende gravel paden , en nog enkele klimmetjes op het gras. Hier had elke soort biker wel spek voor zijn bek.

Ik mocht als eerste plaats nemen aan de start omdat ik na mijn overwinning in Adenau aan de leiding stond in het klassement. En bij de start kon ik bij het indraaien van de eerste bocht mezelf al direct voor het hele pak in plaatsen. Ik besloot toch in de eerste honderden meters mijn tempo zeer hoog te houden om zo niet ingesloten te geraken voor de eerste technische afdaling. De rest van de deelnemers vonden dat echter prima en bleven keurig achter mij. Wanneer de steile klim en een volgende technische passage achter de rug was, keek ik even achterom en zag dat enkel nog Tobias Kurtz in mijn wiel volgde. ( de nr. 2 van in Adenau) Hij werd er stevig op aangedrongen door supporters om in mijn wiel te blijven. Ik besloot om stevig tempo te gaan rijden op de stukken die mij zelf goed gingen, zoals de korte gras klimmetjes. En al op het einde van de eerste ronde merkte ik dat Tobias al enkele meters moest prijs geven aan mij. Na een modder passage vergrote ik mijn voorsprong al snel tot een 15tal sec.

Het gevoel zat goed , en ik kon in de erop volgende ronden mijn tempo hoog houden. Met de aanmoedigingen van moeder kon ik gestaag de kloof tussen mij en de achtervolgers blijven uitbreiden. Halverwege wedstrijd riep mijn Ma “2min, doe maar rustig” naar mij. Die woorden klonken als muziek in de oren, ik besefte dat alleen pech deze overwinning mij uit de handen zou nemen. Maar daar wou ik niet aan denken, mijn tempo hoog houden was ook een goede training voor de toekomst.

Een sterk rijdende Erik in de Klasse Master 2, die een kleine minuut achter ons vertrokken was kwam stillaan korter bij mij. Hij slaagde er dan ook bij het ingaan van de voorlaatste ronde om de aansluiting bij mij te maken. Maar op de technische passages verloor hij telkens terug enkele seconden. Omdat hij voor mij in de uitslag geen tegenstand is, besloot ik hem mee op sleeptouw te nemen in de winderige stukken en bedankte hij mij hier ook voor.

Na 1u05min kon ik weer zeer tevreden als eerste over de eindstreep rijden, zalig is dat gevoel. Na een douche en het podium vertrok ik samen met mijn Ma terug naar Belgie. Op naar de volgende trainingen en wedstrijden.

Fabio